Niet lang na de marathon van Parijs begon het bij Nadia en mij weer te kriebelen. We wilden dolgraag weer een buitenlandse marathon lopen, maar in het najaar waren er maar weinig marathons beschikbaar. Dus besloten we: dan maar lekker in eigen land. En het werd de marathon van Eindhoven op 13 oktober 2024!

Trainen met Taylor Swift

De afgelopen zomer stond daarom weer in het teken van lange duurlopen in het weekend en genieten van vakantie-runs in het buitenland. Zó fijn! Ik heb uren Taylor Swift geluisterd (ik ben een beetje fan geworden sinds The Era’s Tour), maar ook boeken verslonden via mijn Airpods. Soms vond ik het jammer dat de run alweer voorbij was, gewoon omdat ik zo in het verhaal zat. Hoogtepunt? Zonder twijfel de vroege ochtendruns op Corfu! Terwijl iedereen nog lag te slapen, trok ik mijn hardloopschoenen aan en rende ik de prachtige zonsopgang tegemoet. Lange duurlopen waren door de hitte geen optie, maar de kortere rondjes tot 10 km waren puur genieten. En die 30 km, die rende ik wel weer thuis. Op 15 september stond die op de planning, en het was een geruststelling dat die lekker ging.

En toen was het 12 oktober, de dag voor de marathon. Tijd om te stapelen! Pannenkoeken, pasta, witbrood – tot het mijn neus uitkwam. Helaas werd Nadia ziek, wat natuurlijk super balen was. Maar gezondheid gaat voor, er komt wel weer een volgende die we samen kunnen lopen. Gelukkig zouden mijn ouders en zusje mee gaan om te supporten, dus ik hoefde niet in mijn eentje naar Eindhoven.

Race day!

De wekker ging om 6:45 uur. Ontbijt: drie boterhammen, een sportdrankje en een banaan. Spullen gepakt en een uurtje later waren we met twee auto’s onderweg richting Eindhoven. Klein stressmomentje toen de gereserveerde parkeergarage onbereikbaar bleek, maar we hebben uiteindelijk gewoon ergens random geparkeerd. Snel op de fiets bij m’n vader achterop naar de start. Wat een mazzel dat het geen mega massaal event was! Zelfs nog tijd om even een Dixie te pakken (en er stond maar één iemand voor me!).

Guus Meeuwis galde uit de speakers en toen was het zover, het startschot klonk. De eerste 10 km was even zoeken naar het juiste tempo. Ik wilde rond de 5:50 min/km lopen, omdat ik wist dat ik dat lang vol kon houden. Maar mijn hartslag schoot meteen omhoog. Ja, wat nu?! Langzamer lopen? Tempo volhouden? De pacer van 4:00 uur kwam voorbij en ik twijfelde even of ik mee zou gaan, maar ik wist dat dat te snel zou zijn. Uiteindelijk deed ik de eerste 10 km in 58:41. Lekker onder het uur!

Daarna volgde een heerlijk stuk door de natuur. Minder publiek langs de kant, maar wát een prachtige herfstkleuren! Ondertussen stond mijn audioboek De dochter van de Nazi op (echt een aanrader!). Mijn ouders en zusje fietsten langs het parcours en ik zag ze meerdere keren staan, zo leuk! De halve marathon tikte ik af in 2:04:13. Even snel rekenen, en ja hoor, een PR zat erin! Maar niet te vroeg juichen, ik ben er nog niet.

Aftellen…

Rond de 30 km kwamen we op de universiteitscampus, en dat was wel echt een saai stuk. Geen publiek en vol de wind tegen, terwijl de schapen om ons heen gewoon stonden te grazen alsof er niets aan de hand was. Dit was een moment waarop ik begon af te tellen. Achteraf zag ik ook dat vanaf hier mijn tempo wel wat achteruit ging. Nog 12 km!

De laatste kilometers door het centrum waren weer helemaal top! Meer publiek langs de kant, wat een sfeer! Rennen door de winkelstraten was echt een toffe ervaring, en het Stratumseind, waar ze al een feestje bouwden, maakte het compleet (die bierlucht was wat minder). De finish kwam steeds dichterbij en ik zag op mijn horloge dat een PR erin zat, maar dan moest ik wel door blijven lopen. Gelukkig had ik nog wat energie over en uiteindelijk finishte ik in 4:12:42, ruim twee minuten sneller dan mijn PR van 10 jaar geleden (omg 10 jaar geleden). PR! Yesssss

Na de finish duurde het wel even om mijn medaille te krijgen. Het was zo druk dat het wel een kwartier duurde voor ik het finishgebied uit was. Dat had beter gekund, want het koelde snel af. Maar goed, medaille binnen en mijn ouders en zusje gevonden! Daarna lekker de auto in, waar chips, chocola en cola op me wachtten. Heerlijk!

Ik ben deze keer redelijk ongeschonden uit de strijd gekomen, geen blaren of blessures. Alleen twee dagen flinke spierpijn, maar inmiddels heb ik alweer twee keer een halfuurtje hardgelopen en dat ging prima. Dus… op naar nieuwe doelen!