Nog 12 nachtjes en dan wordt het weer afzien. En genieten. Maar ook afzien. Nog 12 nachtjes en dan loop ik weer de marathon van Amsterdam, of in elk geval: ik ga een poging doen.

Ga ik dit echt doen?

De afgelopen maanden stonden in het teken van kilometers opbouwen vanaf 10 kilometer, met daarbij de runs langs het Gardameer als absolute hoogtepunt. 7 jaar geleden liep ik mijn laatste marathon, maar sinds mijn dochters geboren zijn heb ik nooit meer de tijd (en zin, moet ik eerlijk toegeven) gehad om nog een keer zo’n avontuur aan te gaan. Na de marathon van Rotterdam in april begon het dan toch te kriebelen. Zou toch misschien wel weer leuk zijn… Na een maandje twijfelen (want: kost veel tijd en vraagt ook veel van Bas omdat dit betekent dat hij meer voor de meiden moet zorgen in het weekend) heb ik toch die ruim 100 euro afgetikt (duur man!) en de inschrijving voltooid.

Op 30 april liep ik voor het eerst weer eens langer dan een uur en in mei liep ik 14, 15 en 19 km. Dat ging best oke! In juni nog een 15, en toen een halve marathon met Bert, namelijk de Rotte Dam Loop.

Lazise – Garda – Lazise

In juli gingen we op vakantie naar Duitsland en het Gardameer. Hoewel ik echt genoot van het hardlopen langs al die mooie plekjes, was het toch wel een tikkie warm. Op vakantie liep ik o.a. een 18 km en een halve marathon. Bas en ik hadden een mooie verdeling waarbij ik de ene ochtend ging hardlopen, en hij de dag erna de racefiets pakte. Het scheelde ook wel dat Emma en Jasmijn het vakantieritme te pakken hadden en lekker uitsliepen terwijl wij ons uit de naad aan het werken waren.

Eenmaal thuis bleef ik een beetje struggelen met die lange afstanden. Mijn langste afstand was 27 km. Te warm. Geen tijd. Niet genoeg gegeten. Buikpijn onderweg. Niet echt relaxed voor je trainingsschema. Ik heb meerdere keren getwijfeld of ik niet gewoon de handdoek in de ring moest gooien en te stoppen met het marathon plan en gewoon voor een leuke halve marathon moest gaan.

MAAR. Afgelopen zaterdag moest het gebeuren. Ik had me goed voorbereid en goed en op tijd ontbeten en genoeg gelletjes mee voor onderweg. Ik zette een podcast op en hup hobbelen maar. Ik heb 30 km kunnen rennen zonder enige vorm van (buik)pijn. Suuuuperchill. Tikkie honger aan het eind, dus misschien nog ietsje meer eten van tevoren (of een extra gelletje mee) maar verder top.

Dus conclusie van dit epistel: had ik meer langere afstanden willen rennen? Ja, maar het is niet anders. Ik ga er gewoon voor. Over 12 nachtjes (of 13 als ik echt ben overreden door een vrachtwagen) zal ik jullie vertellen hoe het me vergaan is. Wish me luck!