Wat moet ik aan? Die vraag hield mij zaterdag erg bezig. 1000x Weeronline refreshen, kijken of Buienradar en KNMI stiekem toch wat anders voorspellen dan ‘miezer’ en ‘lichte bui’. Shirt met lange mouwen? Shirt met korte mouwen en daar een jasje overheen? Shirt met korte mouwen en daar een regenjas overheen? Pffff wat een twijfel. Maandenlang heb ik met korte broek en hemdjes getraind, maar de temperatuur zou zondag een flinke dip krijgen. Uiteindelijk m’n startnummer maar aan een longsleeve vastgemaakt en alles klaargelegd voor de dag erna. Gelletjes, sportdrank, kleding voor erna, banaan, AirPods: check.

Race day!

Het is 6.00 uur en de wekker gaat. Zoveel mogelijk pannenkoeken naar binnen werken (4,5 krijg ik er weg) en gedag zeggen tegen Bas en Jasmijn, Emma ligt nog lekker te slapen. Om 6.50 uur word ik opgehaald door Lisette, die Steven en mij wegbrengt naar Delft. Om dit tijdstip gaat er op zondag namelijk nog geen Randstadrail. We zijn ruim op tijd op station Delft maar de trein heeft vertraging, waardoor we de aansluiting in Leiden ook missen. Uiteindelijk komen we precies op tijd aan bij het Olympisch Stadion. We wensen elkaar succes want we starten allebei in een ander vak. Het is druk bij de start en er staat een dikke rij om het startvak in te komen. Tegen de tijd dat ik eindelijk binnen ben, mag de volgende wave ook al starten. Balen! Maar gelukkig is het nu droog, er is zelfs een klein zonnetje.

Het regent zonnestralen

Ik zet m’n marathon playlist aan, druk m’n horloge op start en daar gaan we! Heerlijk om eindelijk in beweging te komen. De eerste kilometers is het zigzaggen langs grote plassen en moet ik veel mensen inhalen, iedereen loopt hier toch een lager tempo dan dat ik eigenlijk van plan was te lopen. M’n sokken zijn binnen no time nat. En is het ook best druk, ik kan me dat van de vorige keer niet zo herinneren (maar dat is dan ook 9 jaar geleden). Bij 5 km zie ik ineens mijn ouders en broer en zus! Superleuk! Ik had niet verwacht ze hier al te zien. Bij 10 km neem ik een gelletje en bij 13 km zie ik mijn aanmoedigingscomité weer. Regen en zon wisselen elkaar af, maar ik heb nog geen spijt van mijn kledingkeuze. Voor mij zie ik iemand een wegwerpponcho omknopen op het moment dat er weer een bui is, en daarna propt ze hem weer in elkaar. Die tip moet ik even onthouden.

Op de helft

Dan draaien we de weg langs de Amstel op en wordt het eindelijk wat rustiger op het parcours. Ook eindelijk geen tramrails meer waar je voor uit moet kijken. De 15 km komt in zicht en bij de 20 km neem ik weer een gelletje. Ik voel me nog goed, superfijn! Als we de brug bij Ouderkerk a/d Amstel overgaan komt de 21,1 km in zicht en ben ik op de helft. Ik weet nog dat ik de vorige keer in Amsterdam hier al helemaal stuk zat vanwege een steek in mijn zij, en pijn in mijn knie. Gelukkig blijft dat me tot nu toe bespaard.

Het stuk langs de Amstel is klaar en we gaan de stad weer in. Er staan weer meer mensen en muziek langs de kant, gezellig! Bij 28 km staan m’n ouders, Sebastiaan en Charlotte weer en ik neem een nieuw flesje AA aan. Ik vind het toch wel prettig dat ik niet afhankelijk ben van drinkposten langs de weg, waar het toch altijd druk is. Nu kan ik er mooi links langslopen. Ik krijg met moeite het laatste ‘cola’ gelletje weg. Gatverredamme, hoe durven ze dit cola te noemen. Joehoe, 30 km! Nog maar 12. Nu begin ik alles wel te voelen, maar vanaf dit punt heb ik ook niet getraind. Ik krijg last van mijn heupen en mijn benen worden een beetje stijf, maar gelukkig niet zo erg dat ik niet meer kan rennen. Alleen als ik even wat wil drinken mag ik van mezelf even wandelen.

Tunnel from hell

Het wordt drukker in de stad en de kilometers tellen af. Waar zat die tunnel ook alweer? De tunnel des doods die ik vorige keer echt heb vervloekt. Een tunnel die uitkomt in een brug, echt wie verzint dat bij 37 km. Dit keer ging het gelukkig een stuk beter. Mijn tempo neemt steeds wel een beetje af, maar dat neem ik voor lief. Mijn hartslag is hoog zat. En dan valt bij 38 km mijn horloge uit. Shiiiiiit batterij leeg. Blijkbaar kan je met een Garmin Vivoactive 4s niet 4 uur een activiteit tracken en tegelijkertijd muziek luisteren. Weet ik dat ook weer. Het laatste stuk zonder muziek dus, en geen idee meer van tijd of hartslag. Eigenlijk ook wel lekker, zo krijg je toch wat meer van de omgeving mee.

Laatste stukje

Heee daar is het Vondelpark weer. Mijn benen doen zeer en ik heb geen zin meer. Maar gelukkig is het nu echt nog maar een klein stukje. 2 km, dat is maar van thuis tot de rotonde bij Pijnacker Zuid. Vlak voor het Olympisch Stadion zie ik Lisette en haar vader en even later Steven aan de andere kant van de weg. Supergoed, hij wist niet of hij hem wel zou uitlopen maar het is toch gewoon gelukt.

Yesssss!

Het laatste rondje door het Olympisch Stadion blijft magisch en de finish komt in zicht. Nog 250 meter, nog 100, nog 75. Jaaaaa daar is de finish! Ik heb het weer gehaald. Ik heb alleen nog geen idee wat mijn tijd is, maar wat maakt het ook uit. Ik krijg een medaille en een warmtevel en even later nog een flesje drinken en een banaan. Ik neem het dankbaar aan.

Mijn ouders, broer en zus ontmoet ik bij de tassenafgifte. Wat was mijn tijd eigenlijk? 4.27.15 volgens de marathon app. Mijn doel van 4.30 gehaald! Dan met de metro naar station RAI waar de auto staat en ik eindelijk lekker kan zitten. Sebas trakteert op chips, na al die zoete gelletjes en pannenkoeken eindelijk weer eens wat zouts. En dan eindelijk thuis.

Wat een avontuur was dit weer. Was dit dan wel mijn laatste marathon? Wie zal het zeggen 😊