In november 2012 trok ik voor het eerst mijn hardloopschoenen aan. Nadat ik (eindelijk) klaar was met de lessen van Start to run (van Evy) kon ik eindelijk zelf bepalen hoe lang mijn rondjes werden. Maar welke afstand ik ook ren, ik heb er altijd na ongeveer driekwart van de afstand genoeg van.

Vanmorgen rende ik een rustige 5 kilometer voordat ik naar werk ging, maar ook toen had ik na ongeveer 3,5 kilometer geen zin meer. Bij een rondje van 10 is dat bij ongeveer 7,5 het geval. En je raad het al, datzelfde punt heb ik ook tijdens het stuk van 24 kilometer (mijlpaal!) dat ik afgelopen zaterdag rende. Het is niet dat mijn lichaam dan niet meer kan, het is mijn hoofd die zegt ‘ik heb geen zin meer!’ na ongeveer 75% van het rondje. Gek he?

Vooraf bepaal je welke route het gaat worden, je stelt je in op de afstand en gaat er dan voor. Bij mij gaat het bijna altijd hetzelfde. Het eerste stuk moet ik altijd even inkomen, dan gaat het een stuk heel lekker, vervolgens komt het punt dat ik geen zin meer heb en tenslotte komt de gedachte dat ik bijna thuis ben (en trots op Instagram kan zetten dat ik 24 kilometer gerend heb :p).

Ik ben benieuwd of het bij de marathon ook zo zal gaan. Dat betekent dat ik na ongeveer 30 kilometer geen zin meer heb. Dus mochten jullie op 19 oktober niets te doen hebben, om 12.45 uur heb ik ongeveer de 30 kilometer bereikt en zal ik ergens bij Station Amsterdam Amstel rennen. Komen jullie me dan door het laatste stukje helpen? 🙂