Een week geleden zat de marathon er net op. Volledig gesloopt en met een euforisch gevoel was ik met m’n familie uit eten. Alsof het gisteren was! Een half jaar lang was alles waar ik over kon praten en denken de marathon van Amsterdam. Nu is het klaar, ik heb ‘m voltooid en met een tijd van 4.51.52 kan ik best tevreden zijn. En nu?
Nooit meer een marathon. Of toch wel?
Afgelopen maandag schreef ik dat ik nooit meer een marathon zou rennen. Inmiddels is de pijn weg en kan ik weer normaal lopen, rennen zelfs. Vanmorgen heb ik voor het eerst weer een rondje van 5 kilometer gerend, zonder pijn! Eigenlijk wil ik al een klein beetje terugkomen op het feit dat ik zei dat ik nooit meer een marathon zou rennen. M’n moeder vergeleek het al met een bevalling: de pijn ben je snel vergeten en dan wil je nog een keer, haha. Ik zeg niet dat ik me meteen ga inschrijven voor een andere marathon, maar ik sluit het in ieder geval niet meer uit. En eigenlijk ben ik helemaal niet zo trots op die tijd, ik zou er eigenlijk een halfuurtje af willen hebben. Dat PR is er een om te verbreken!
Ik vond het geweldig om naar de marathon toe te leven en ik genoot ook echt van de lange duurlopen op zaterdagochtend, zo kom je nog eens ergens. Ook al kon ik vaak niks meer die dag, het gaf me elke week ontzettend veel voldoening. Bovendien heb ik de afgelopen maanden hardgelopen door de straten van Dublin, de natuur van de Belgische Ardennen en op de prachtige stranden van Bali en Gili Air, zeker geen straf!
Zwart gat
Een paar keer per dag denk ik weer terug aan afgelopen zondag. Ik kan nog steeds elk moment in de race opnieuw beleven, zeker als ik nu de foto’s terug zie die er onderweg gemaakt zijn. Voor het eerst heb ik ook de foto’s gekocht die er tijdens een wedstrijd gemaakt zijn door de fotografen. En nu? Even een maandje geen hardloopevenementen. In december sta ik aan de start van de Bruggenloop in Rotterdam. En dan in maart de halve marathon tijdens de CPC in Den Haag. En daarna? Dan wil ik weer lekker even gaan wielrennen.