Wie had dat gedacht? Ik, eerste vrouw bij de 5 Mijl tijdens de Paasloop? Nou ik niet! Bas wees nog naar het podium en zei nog voor de grap ‘ga op die 1 staan’, maar ik verklaarde hem natuurlijk voor gek. Eenmaal thuis bleek in de uitslagenlijst dat ik dus inderdaad de eerste vrouw ben geworden. Toch wel erg leuk!

Samen met Bas, m’n vader en Bert zou ik de Paasloop lopen, een evenement dat jaarlijks op Tweede Paasdag georganiseerd wordt door de IJsvereniging in Pijnacker. Vorig jaar kon ik niet meedoen vanwege mijn blessure, maar dat jaar ervoor liep ik de 10 Mijl met mijn vader. Het blijft echt zo fijn om gewoon op de fiets naar een hardloopwedstrijd te gaan. Zondagavond hebben we meerdere keren Weeronline ververst, in de hoop dat de weersvoorspellingen wat beter zouden zijn geworden. Maar helaas, er stond nog steeds windkracht 7 en weercijfer 2. Hmm… we spraken af ’s ochtends te beslissen of we wel of niet zouden gaan.

 

 

Tweede Paasdag begon okee, er was niet echt veel regen, het waaide alleen heel erg. Maar we zijn geen mietjes, en we hadden tenslotte al 7,50 inschrijfgeld betaald dus we stapten op de fiets naar de IJsvereniging. We haalden onze startnummers op en even na 11.00 uur klonk het startschot.

Het was erg verwarrend dat de startnummers voor de 5 en de 10 mijl hetzelfde waren, en de start ook tegelijk was. Zo had je eigenlijk geen idee op welke positie je liep (niet dat we daarmee bezig waren hoor), pas na de eerste splitsing werd duidelijk wie welke afstand liep. Bas liep samen met Bert, en ik liep naast m’n vader. Ondanks de harde wind hadden we een vrij constant tempo. De langzaamste kilometer met volop tegenwind deden we in 5.33 gemiddeld, de snelste in 5.02. Met nog een eindsprintje was mijn netto tijd 41:58, een paar seconden later m’n vader en daarna kwamen ook Bert en Bas binnen.

Nog even een banaantje gegeten en wat gedronken, en daarna op de fiets naar huis gegaan. Krijg ik ineens een WhatsAppje dat ik blijkbaar de eerste vrouw op de 5 Mijl ben geworden. Hoe dan?!  Blijkbaar deden er dus geen echt snelle vrouwen mee aan deze afstand dit jaar. En bij de finish werd ook niet echt iets gezegd, of ik heb het niet gehoord ;-). Ik kon het eigenlijk niet geloven maar het stond er toch echt: 1ste vrouw van de 32, dus ik heb er toch 31 ‘verslagen’.

’s Middags kreeg ik een telefoontje van iemand van de organisatie, dat ik mijn prijs kon komen ophalen bij hem thuis. Een heuse beker staat er nu te pronken in de kast, de bos bloemen staat fleurig op tafel en ik kan bijna stoppen met werken, want er zat ook nog eens 30 euro prijzengeld bij. Superleuk!